«There’s something out there waiting for us, and it ain’t no man. We’re all gonna die.» Ο μεγαλόσωμος και άκρως σκληροτράχηλος Ινδιάνος Billy τα είπε όλα με μια φράση. Υπάρχουν κάποια πράγματα με τα οποία απλά δεν μπορείς να τα βάλεις και να ελπίζεις ότι θα επιβιώσεις. Τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά ο τρομερός Κυνηγός ,τον οποίο μας σύστησε το 1987 ο σκηνοθέτης John McTiernan και αντιμετώπισε με τόσο ορμή ο Arnold Schwarzenegger στο ανυπέρβλητο φιλμ PREDATOR ,παραμένει ακριβώς το ίδιο αμείλικτος, φονικός και επιβλητικός.
Η ιστορία του PREDATOR ξεκινάει όταν δυο αντικείμενα προσγειώνονται στην απέραντη, καυτή και άκρως αφιλόξενη ζούγκλα του κρατιδίου Val Verde. (μην το ψάχνεις στο χάρτη είναι μια χώρα την οποία σκαρφίστηκε ο σεναριογράφος και παραγωγός Steven E. de Souza όταν έγραφε το σενάριο του επίσης Θρυλικού COMMANDO ώστε να μην προκαλέσει κάνα διεθνές διπλωματικό επεισόδιο !) Το πρώτο αντικείμενο είναι ένα στρατιωτικό ελικόπτερο που μεταφέρει μια ομάδα εξαιρετικά τσαμπουκαλεμένων και άριστα εκπαιδευμένων κομάντο. Το δεύτερο αντικείμενο είναι κάτι που δεν προέρχεται από τον δικό μας πλανήτη και κρύβει μέσα του κάτι πολύ πιο επικίνδυνο και θανατηφόρο. Κάτι που θα το διαπιστώσουν από πρώτο χέρι ο συνταγματάρχης Dutch και οι άντρες του όταν θα πέσουν για πρώτη φορά επάνω στην αόρατη απειλή που τους παραμονεύει και τους καταδιώκει μέσα στην πυκνή βλάστηση της ζούγκλας…
Το PREDATOR του 1987 είναι μια τίμια ταινία επιστημονικής φαντασίας και η απόλυτη περιπέτεια επιβίωσης. Είναι όταν ο Ράμπο συναντά το Alien. Είναι το κλασσικό «παιχνίδι» γάτας και ποντικού μόνο που τα ποντίκια είναι ο ορισμός του σκληροτράχηλου κομάντο και η γάτα είναι ένας αδιανόητος Τρόμος που μας έρχεται από το άγνωστο του διαστήματος. Το φιλμ του John McTiernan μπορεί να μην άνοιξε ποτέ του τίποτα βαθιά φιλοσοφημένους ορίζοντες στον κινηματογράφο επιστημονικής φαντασίας όμως μας χάρισε ένα έντονο και απολαυστικό παιχνίδι καταδίωξης και επιβίωσης μεταξύ ανθρώπου και εξωγήινου και ένα από τα πιο επιβλητικά και φονικά πλάσματα που έχουμε δει στην μεγάλη οθόνη. Ένα πλάσμα που έγραψε με αίμα την δική του μικρή ιστορία στον κινηματογράφο και έφτασε στο σημείο να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της Pop κουλτούρας.
«El Diablo cazador de hombres. Only in the hottest years this happens. And this year, it grows hot. We begin finding our men. We found them sometimes without their skins… and sometimes much, much worse. «El cazador trofeo de los hombres» means the demon who makes trophies of men.» .
Μια τέλεια περιγραφή μιας τέλειας φονικής μηχανής. Ένας Κυνηγός που χρησιμοποιεί τον πλανήτη μας ως τερέν για το σαφάρι του και βλέπει το ανθρώπινο είδος ως ένα ακόμη θήραμα. Οι σεναριογράφοι και αδέλφια Jim και John Thomas πραγματικά επινόησαν ένα απίστευτα τρομερό πλάσμα το 1985 και η ειρωνεία είναι ότι η έμπνευση τους ήρθε από ένα αστείο που κυκλοφορούσε τότε στις τάξεις του Hollywood σχετικά με την ταινία Rocky IV. Κάποιος είχε πετάξει το καλαμπούρι ότι μετά την τέταρτη ταινία ο αγαπημένος μας μποξέρ είχε αρχίσει να ξεμένει από αντιπάλους και ότι στο τέλος θα αναγκαζόταν να παίξει μποξ με κάναν εξωγήινο. Οι σεναριογράφοι πήραν αυτή την ατάκα ως αφορμή για να γράψουν ένα σενάριο με τίτλο «Hunter» και κάπου εκεί σταμάτησε το αστείο και μπήκαν οι βάσεις για κάτι πολύ πιο ωμό και σοβαρό… Τελικά το σενάριο κατέληξε στα χέρια του περίφημου παραγωγού Joel Silver που μόλις είχε ολοκληρώσει το COMMANDO και ως «γάτος» που ήταν είδε την δυναμική του και αποφάσισε να το μεταφέρει σε ταινία μεγάλου μπάτζετ. Κάπως έτσι το PREDATOR ξεκίνησε να παίρνει ζωή.
Φυσικά ένα σενάριο για να αναδειχτεί θέλει και τον κατάλληλο σκηνοθέτη. Και ο John McTiernan αποδείχτηκε λίρα εκατό.
O McTiernan πέρα από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του στις σκηνές δράσης και βίας κατόρθωσε να χρησιμοποιήσει με εξαιρετικό τρόπο τις ζούγκλες του Μεξικό όπου και γίνανε τα γυρίσματα και να κάνει την άγρια φύση αναπόσπαστο και ιδιαίτερα σημαντικό κομμάτι της ταινίας του. Ταυτόχρονα πολύ έξυπνα ακολούθησε μια τακτική α λα Ridley Scott στο πρώτο ALIEN και επέλεξε στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας του να διατηρήσει τον Κυνηγό του εντελώς αόρατο και να τον φανερώσει ολόκληρο στα έντρομα μάτια μας μονάχα προς την τελευταία πράξη του φιλμ.
Η σκηνοθεσία του McTiernan θυμίζει πραγματικό «ανταρτοπόλεμο». Ο σκηνοθέτης αρχικά βάζει το αόρατο πλάσμα του να παραμονεύει τους ήρωες μας από οπτική πρώτου προσώπου μέσα από την κλασσική πλέον «θερμική όραση» του και μας το αποκαλύπτει σταδιακά μέσα από την εξέλιξη της πλοκής. Όσο αυξάνεται ο αριθμός των φριχτά κατακρεουργημένων πτωμάτων άλλο τόσο μας αποκαλύπτονται και νέα στοιχεία γύρω από τον αθέατο σφαγέα τους. Αυτές οι αποκαλύψεις γίνονται με τρόπο τόσο μαεστρικό και γεμάτο σασπένς που μέχρι και σήμερα αδυνατώ να ξεχάσω τον απόλυτο τρόμο αλλά και ενθουσιασμό που ένιωσα πιτσιρικάς όταν έβλεπα για πρώτη φορά την ταινία και τις σκηνές όπου βλέπουμε μέσα από την θερμική όραση το τερατώδες χέρι του πλάσματος, τα δύο αρρωστημένα κίτρινα μάτια που βλέπει ο Mac να εμφανίζονται κυριολεκτικά μέσα από την ζούγκλα και φυσικά η εντελώς αηδιαστική φάτσα του Κυνηγού που θα σε κάνει να συμφωνήσεις απόλυτα με τον Dutch ότι αυτό το πράγμα είναι όντως ένας «Ugly Motherfucker».
Τα γυρίσματα έγιναν υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες αφόρητης ζέστης, υγρασίας αλλά και ψύχους τις νύχτες (ο Arnold Schwarzenegger κόντεψε να πάθει υποθερμία στην σκηνή που καμουφλάρεται με την παγωμένη λάσπη για να ξεφύγει από το οπτικό πεδίο του διώκτη του) ενώ τα έντομα και τα ερπετά της ζούγκλας δεν διευκόλυναν την διαδικασία για τους ηθοποιούς ενώ και οι διάφορες δηλητηριάσεις από το Μεξικάνικο φαγητό και το νερό ήταν καθημερινό φαινόμενο. Όλοι οι «κομάντος» πέρασαν από μια ιδιαίτερα σκληρή στρατιωτική εκπαίδευση ώστε να αποδώσουν καλύτερα τους ρόλους τους. Όπως δήλωσε πολύ χαρακτηριστικά ο ηθοποιός Kevin Peter Hall : «It wasn’t a movie, it was a survival story for all of us.»
Άξιο αναφοράς είναι ότι ο σκηνοθέτης σκέφτηκε να ντύσει ως Predator έναν… πίθηκο ώστε να γυρίσει μια σκηνή όπου ο αόρατος κυνηγός μετακινείται από δέντρο σε δέντρο αλλά ο διόλου συνεργάσιμος πίθηκος έβγαζε συνεχώς την ειδική στολή και η ιδέα τελικά εγκαταλείφθηκε.
Φυσικά αξίζουν και τα εύσημα στον Stan Winston και το υπόλοιπο τεχνικό team και τους σχεδιαστές του πλάσματος που μας έδωσαν ένα ον που δεν φτάνει που μοιάζει με μια εξαιρετικά αποκρουστική και απειλητική φουτουριστική σαύρα αλλά και που κατέχει έναν απίστευτο οπλισμό με τεράστιες κοφτερές λεπίδες , εργαλεία ηχογράφησης που τα χρησιμοποιεί ώστε να σε παρασύρει προς το μέρος του ,ένα εξαιρετικά θεαματικό και αποτελεσματικό όπλο λέιζερ αλλά και το περίφημο «καμουφλάζ» του που το καθιστά πραγματικά τον απόλυτο «Κυνηγό»(μάλιστα σύμφωνα με έναν μάλλον αστικό μύθο το υπουργείο Άμυνας των Η.Π.Α. αφού είδε την ταινία αποφάσισε να φτιάξει μια αντίστοιχη συσκευή καμουφλάζ, εγχείρημα που μάλλον απέτυχε. Η τουλάχιστον έτσι ελπίζω…) . Το Predator είναι ένα ασταμάτητο κτήνος που όμως δείχνει και σημάδια εξαιρετικής ευφυίας όταν σε καταδιώκει και από το οποίο φαντάζει απίθανο να ξεφύγεις και να επιβιώσεις από μια μεταξύ σας αναμέτρηση, άσχετα με το πόσο σκληρός και ικανός είσαι. Πρόσθεσε σε όλο αυτό και την «παράδοση» που έχει το πλάσμα να ξεκοιλιάζει, να γδέρνει ή να παίρνει τα κρανία και τις σπονδυλικές στήλες από τα «θηράματα» του ως τρόπαια και έχεις πιθανότατα τον απόλυτο σκληρό εξωγήινο Καργιόλη στην ιστορία του sci-fi κινηματογράφου. Η τουλάχιστον τον δεύτερο πιο σκληρό μετά από το διαχρονικό και εφιαλτικό Xenomorph πλάσμα του H.R. Giger. Πάντως μιας και μιλάμε για «Alien» ο σκηνοθέτης James Cameron ήταν εκείνος που πέταξε την ιδέα να έχει το εξωγήινο πλάσμα αυτή την χαρακτηριστική και άκρως αηδιαστική κάτω γνάθο που βλέπουμε όταν βγάζει την μάσκα του ενώ και η ταινία του ALIENS που είχε βγει ένα χρόνο νωρίτερα αποτέλεσε τεράστια επιρροή για τους δυο σεναριογράφους του PREDATOR.
Το μεγαλύτερο όμως κατόρθωμα του σκηνοθέτη και των σεναριογράφων είναι ότι καταφέρνουν να δώσουν στον πολλά βαρύ Arnold Schwarzenegger έναν αντίπαλο που τις περισσότερες στιγμές κάνει την Αυστριακή Φονική Μηχανή να μοιάζει με ένα ανυπεράσπιστο χνουδωτό γατάκι…
Όταν κατορθώνεις να κάνεις ακόμη και τους πιο φανατικούς, και εξοικειωμένους με τις ταινίες του, οπαδούς του Arnold να αγωνιούν για την μοίρα του και να αμφιβάλουν αν θα τα καταφέρει ή όχι να επιβιώσει τότε προφανώς κάτι έχεις κάνει πολύ σωστά. Μπροστά στον πανίσχυρο και αδυσώπητο Κυνηγό μέχρι και ο υπερβολικά έμπειρος και μάχιμος συνταγματάρχης Dutch φαντάζει ως θήραμα έτοιμο για σφαγή.
Ο σκηνοθέτης πολύ έξυπνα περιορίζει αισθητά την macho «χαζομάρα» και τις ξέφρενες , σήμα κατατεθέν, ατάκες που έκανα τον Schwarzenegger έναν τόσο αγαπημένο και απολαυστικό ηθοποιό και μας δίνει μια αρκετά πιο σοβαρή και σκληρή εκδοχή του. Ο συνταγματάρχης Dutch αν και είναι ένας εξαιρετικά σκληρός, γήινος, Καργιόλης δείχνει να αντιλαμβάνεται απόλυτα την σοβαρότητα της κατάστασης του και φέρεται ανάλογα. Ξέρει ότι όλη του η σωματική δύναμη και όλες του οι σφαίρες δεν αρκούν για να σταματήσουν τον εχθρό του. Ξέρει ότι πρέπει να βασιστεί στην εμπειρία του, να χρησιμοποιήσει την φύση γύρω του ως όπλο και να παίξει βρώμικα αν θέλει να έχει έστω και την παραμικρή ελπίδα για να αντιστρέψει τους ρόλους του «παιχνιδιού». Και τα καταφέρνει στο τέλος μέσα από μια από τις πιο επικές κινηματογραφικές αναμετρήσεις που έχουμε δει. Πάντως στην αρχή που ο Dutch και η ομάδα του δεν έχουν συναντήσει ακόμη το πλάσμα και τα πράγματα είναι πιο … «ανέμελα» μιας και απλά οι ήρωες μας ξεκληρίζουν ένα ολόκληρο στρατόπεδο από εξαιρετικά άτυχους αντάρτες, μια υπόθεση ρουτίνας όπως δείχνουν τα πράγματα, ο συνταγματάρχης μας χαρίζει μερικές κλασσικές «Arnold Schwarzenegger» ατακάρες τύπου «Stick Around» (την οποία ο τιτάνας ο Arnold την αυτοσχεδίασε !) ενώ ιστορική πλέον πρέπει να θεωρείται και η φράση «Get to the choppa !» λόγο της χαρακτηριστικής προφοράς του πρωταγωνιστή. Πάντως μπορούμε να πούμε ότι στο PREDATOR έχουμε έναν από τους πιο σοβαρούς Arnold Schwarzenegger χαρακτήρες που έχουμε πετύχει ποτέ σε ταινία του λατρεμένου ηθοποιού.
Απρόσμενα ελκυστικοί είναι και οι υπόλοιποι χαρακτήρες. Το PREDATOR παίζει να είναι η μοναδική ταινία με macho κομάντος όπου κανένας δεν περνάει απαρατήρητος και κάθε χαρακτήρας παρουσιάζει έστω και ένα μικρό στοιχειώδες ενδιαφέρον. Το σενάριο προσδίδει στον καθένα τους από ένα ή δυο μικρά αλλά απολαυστικά χαρακτηριστικά που σε κάνουν να δεθείς έστω και λίγο μαζί τους. Έχουμε έναν τύπο που έχει το τικ να… «ξυρίζεται» όταν έχει άγχος, έχουμε έναν σπασίκλα κομάντο που λέει κάτι σάπια και πρόστυχα ανέκδοτα, έχουμε έναν αινιγματικό ινδιάνο, έχουμε έναν πελώριο μουστακλή Αμερικανόβλαχο που κουβαλάει ένα τεράστιο mini-gun (το οποίο στην συνέχεια έγινε το απόλυτο αξεσουάρ για ανάλογου ύφους ταινίες) που το έχει βαφτίσει ο «Ανώδυνος» και που δεν έχει χρόνο για να … αιμορραγήσει όταν τρώει μια σφαίρα από έναν αντάρτη και τέλος έχουμε και τον … Apollo Creed από το Rocky να έχει πιάσει δουλεία στην CIA !
Το PREDATOR δεν θα ήταν η ταινία που είναι αν το cast του δεν αποτελούνταν από ηθοποιούς – μορφάρες όπως οι κυριολεκτικά τεράστιοι Carl Weathers, Bill Duke, Jesse Ventura, Sonny Landham αλλά και τον Shane Black που αργότερα εξελίχθηκε σε έναν από τους κορυφαίους και πιο απολαυστικούς σεναριογράφους – σκηνοθέτες ταινιών δράσης και που στις μέρες μας ετοιμάζει την νέα ταινία του PREDATOR ! Μάλιστα στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο που είχε τότε ο Black μεταξύ των γυρισμάτων της ταινίας έκατσε και έγραψε το σενάριο για το αρκετά απολαυστικό , άξεστο και βίαιο The Last Boy Scout που κυκλοφόρησε το 1991 με πρωταγωνιστή τον Bruce Willis.
Πάντως ένα υπέροχο ιστορικό στοιχείο που πολλοί ίσως να μην το γνωρίζουν είναι ότι παραλίγο να είχαμε και τον θεό Jean Claude Van Damme μέσα στην ταινία και όχι ως κομάντο αλλά στον ρόλο του ίδιου του Predator !
Ναι το στούντιο είχε προσλάβει τον Γάλλο καρατέκα και κικ-μπόξερ και μετέπειτα superstar υπέροχων ταινιών δράσης και πολεμικών τεχνών για να κάνει το τέρας της ταινίας. Όμως αυτή η συνεργασία τελικά δεν πήγε και τόσο καλά μιας και ο αρκετά σνομπαρίας και υπερόπτης ηθοποιός ήταν ξεκάθαρο ότι δεν ένιωθε καθόλου χαρούμενος που θα «κρυβόταν» πίσω από μια «χαζή» στολή και το κοινό δεν θα έβλεπε ποτέ το πρόσωπο του στην ταινία ενώ έδειχνε να αδυνατεί να κατανοήσει και την, σε καμία περίπτωση περίπλοκη, υπόθεση της ταινίας… Οι παραγωγοί πίστευαν ότι οι ικανότητες του ηθοποιού στις πολεμικές τέχνες θα έδιναν στο πλάσμα τους ένα ρεπερτόριο φοβερών «νίντζα» κινήσεων που θα ερχόταν σε ιδανική αντίθεση με τις πιο «Body Builder» φυσιογνωμίες των υπόλοιπων ηθοποιών. Τελικά ο Van Damme με την ανεξάντλητη γκρίνια του κατάφερε να κουράσει τους πάντες μέσα σε μόλις δυο μέρες και κατέληξε να απολυθεί ή να αποχωρήσει ανάλογα με το ποιόν θα ρωτήσεις. Όπως και να χει η απομάκρυνση του λειτούργησε ευεργετικά για όλους μιας και ο ίδιος κατέληξε να κάνει το επικό Bloodsport μόλις ένα χρόνο αργότερα και να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα είδωλα του action κινηματογράφου ενώ τον ρόλο του Predator πήρε ο εξαιρετικά τίμιος, πρόθυμος και πανύψηλος Kevin Peter Hall ο οποίος αγάπησε τον ρόλο και έμελλε να ταυτιστεί μαζί του για πάντα.
Πάντως η σύντομη ιστορία του «Κυνηγού» Jean Claude Van Damme είναι ένα απολαυστικό και πιθανότατα άκρως καθοριστικό κεφάλαιο στην ιστορία του franchise.
Φυσικά το φιλμ του John McTiernan έχει τα «ψεγάδια» του αλλά ειλικρινά κανείς δεν ασχολείται με αυτά. Ναι είναι αλήθεια ότι αν πασαλειφτείς με λάσπη δεν θα γίνεις «αόρατος» από την θερμική όραση, μιας και μετά από λίγο το σώμα σου θα ζεσταθεί όπως και να χει, και ναι για να νικήσει ο Dutch τον φαινομενικά ανίκητο Κυνηγό χρειάστηκε να συμβεί μια σειρά από φοβερές συμπτώσεις. Όμως από την άλλη υπήρχε και κάνας άλλος τρόπος για να νικήσει κάποιος αυτό το φριχτό πλάσμα ?
Το PREDATOR βγήκε στις αίθουσες στις 12 Ιουνίου του 1987, σημείωσε μια σχετική εισπρακτική επιτυχία, πήρε αρκετά ανάμικτες κριτικές, έβαλε ένα κατώτερο αλλά αρκετά ψυχαγωγικό seguel με πρωταγωνιστή τον «too Old for This Shit» Danny Glover, κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα όχι και τόσο ποιοτικό franchise, έγινε comic, βιντεοπαιχνίδι, έφτασε να συγκρουστεί κυριολεκτικά με το ALIEN σε δυο crossover ταινίες που δεν τίμησαν τον μύθο των δυο πλασμάτων και πιστοποίησε ότι ο Arnold Schwarzenegger ήταν ο απόλυτος action star των 80s και 90s.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι το PREDATOR είναι ο ορισμός του καλού action κινηματογράφου και ότι ύστερα από 30 ολόκληρα χρόνια αυτή η ταινία παραμένει το ίδιο εθιστική και ψυχαγωγική. Θυμάμαι μια φορά που ήμουν μικρός είχα χτυπήσει άσχημα το γόνατο μου στην μπάλα και έτρεχε αίμα από την πληγή. Επέστρεψα , κουτσαίνοντας, σπίτι έβαλα την τηλεόραση και πέτυχα το PREDATOR. Παράτησα την πληγή όπως ήταν, χωρίς καν να βάλω λίγο οινόπνευμα και την άραξα στον καναπέ ιδρωμένος και χτυπημένος να δω την ταινία. Δεν είχα χρόνο για να αιμορραγήσω.
Original Cinema Quad Poster – Movie Film Posters
