Ανήμερα τα Χριστούγεννα το 2016 πέθανε ο πατέρας μου ηθοποιός και τραγουδιστής Θεόδωρος Δημήτριεφ – Ο άνθρωπος που έμαθε την Ελλάδα να χορεύει ροκ εντ ρολ!

Ήταν ο πολιτικός μηχανικός Τάκης Ζέριγκας στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Η Θεία από το Σικάγο» (1957). Ο άνθρωπος που έφαγε την πρώτη κανατιά της Βασιλειάδου στα πόδια, εκείνος δηλαδή που γνωρίστηκε, χόρεψε και παντρεύτηκε με την ανιψιά της (στην ταινία πάντα), την Γκέλυ Μαυροπούλου.

Το 1957 το ροκ εντ ρολ έχει έρθει φυσικά στην Ελλάδα, έχει ξεσηκώσει το πρώτο κύμα της νεολαίας και ο ελληνικός κινηματογράφος όφειλε να στηρίξει τον νέο (αμερικάνικο) χορό και τα νέα ήθη. Η ταινία «Η Θεία από το Σικάγο» υπήρξε κομβική σ’ αυτόν τον τομέα. Γιατί, ως ελληνική ταινία, και ως επιτυχημένη ελληνική ταινία, την είδαν τότε όλοι οι Έλληνες (και οι Ελληνίδες).

Είδαν δηλαδή τoν ωραίο ροκεντρολά Θεόδωρο Δημήτριεφ να χορεύει το ανατρεπτικό ροκ εντ ρολ (του Τάκη Μωράκη;!) με την ντάμα του, μπρος στα εμβρόντητα μάτια τού ηλικιωμένου πατέρα (Ορέστης Μακρής) και της περιχαρούς μαμάς (Ελένη Ζαφειρίου), που έκανε τα «στραβά μάτια» για να παντρέψει το κορίτσι της.

Γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου 1929 στην Αθήνα.

Ξεκίνησε από το μουσικό θέατρο. Το 1955-58 τραγουδούσε στις επιθεωρήσεις των θεάτρων «Βέμπο» και «Αλίκη», καθώς και στα κοσμικά κέντρα «Αστέρια» (Γλυφάδας) και «Μπλε Αλεπού» (οδού Τροίας). Αργότερα τραγούδησε και στα κέντρα «Λαλέουσα», μπουάτ «Χνάρι», “Belle Maison”, “Le Grillon”, «Νινέττα».

Το 1959 προσελήφθη για τις ανάγκες της τριλογίας του Αισχύλου «Ορέστεια» (σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη) στο Εθνικό Θέατρο και έκτοτε έπαιζε σε αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες, κυρίως ως κορυφαίος του χορού, λόγω της βαθιάς και ιδιαίτερης φωνής του. Η τελευταία εμφάνιση στο Εθνικό Θέατρο ήταν το 2003/2004 στον «Άμλετ» ως φάντασμα (σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη).

Έπαιξε (ως Δημητρίου) το 1961 στην ταινία «Άτλας» (σκηνοθεσία: Ρότζερ Κόρμαν) και το 1962 τον Αγαμέμνονα στην ταινία «Ηλέκτρα» (σενάριο, σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη).

Το 1964 τραγούδησε (σε α’ εκτέλεση στο Θέατρο Κοτοπούλη «ΡΕΞ») στο ορατόριο «Άξιον εστί» του Οδυσσέα Ελύτη σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και το 1968 στο ορατόριο «Αθανάσιος Διάκος» του Γιάννη Νούσια, που ηχογραφήθηκε αργότερα από το ΕΙΡ (1971/72). Το 1984 τραγούδησε στην «Ελληνική ραψωδία» του Σώτου Βασιλειάδη (α’ εκτέλεση) με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού στο «ΠΑΛΛΑΣ» (26.3.1984).

Επίσης έχει συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, ραδιοφωνικές εκπομπές, μεταγλωττίσεις, χορωδίες και άλλες μουσικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.

Το δεύτερο tip στην καριέρα του Δημήτριεφ που γράφει μεγάλη ιστορία είναι η συμμετοχή του στην ηχογράφηση του «Άξιον Εστί» [His Master’s Voive, 1964] των Μίκη Θεοδωράκη – Οδυσσέα Ελύτη. Δεν ξέρω πόσοι έχουν ακούσει ολόκληρο το «Άξιον Εστί», και τις τέσσερις πλευρές του δίσκου εννοώ, και πόσοι έχουν ανοίξει το gatefold βινύλιο για να δουν γραμμένο εκεί στους σολίστ, με τα ιδίου μεγέθους γράμματα, το όνομα του Δημήτριεφ (στη σειρά, μετά από εκείνα των Γρηγόρη Μπιθικώτση και Μάνου Κατράκη). Ο Θεόδωρος Δημήτριεφ τραγουδά (ψέλνει) στη «Γένεσις», βεβαίως στα «Πάθη» («Ιδού εγώ λοιπόν», «Τα θεμέλιά μου στα βουνά», «Ναοί στο σχήμα τ’ ουρανού», «Σε χώρα μακρυνή») και ακόμη στο «Άξιον Εστί». Μάλιστα ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης όπως σημείωνε στο βιβλίο του «Μουσική για τις Μάζες» [Ολκός, 1972] θεωρούσε τους «ύμνους» (μαζί με το τρίτο μέρος του έργου) ως τα πιο ολοκληρωμένα βήματά του στο χώρο της «μετασυμφωνικής μουσικής», επιδιώκοντας να δημιουργήσει ένα… «καθαρά μουσικό νεοελληνικό κλίμα, πέρα από την περιοχή του λαϊκού τραγουδιού». Πρωτοψάλτης σ’ εκείνα τα (μουσικά) μέρη υπήρξε ο Θεόδωρος Δημήτριεφ.

Επίσης έψαλε σε χορωδίες (ευρωπαϊκής μουσικής) στον Ι.Ν. Αγ. Παντελεήμονα (ΦΙΞ) το 1947-1948 (δ/νση Τζανής Κορωναίος), στον Ι.Ν. Αγ. Παντελεήμονα Αχαρνών (δ/νση Αντώνης Μπελούσης), στον Ι.Ν. Αγ. Θωμά Ζωγράφου (δ/νση Γρηγόρης Κορωναίος), στον Ι.Ν. Αγ. Θεράποντα Ζωγράφου (δ/νση Σωκράτης Βενάρδος), στον Ι.Ν. Κοίμησης Θεοτόκου Παλ. Φαλήρου και Αγ. Ζώνης Κυψέλης (δ/νση Αντώνης Σαμαρτζής), στον Ι.Ν. Αγ. Γεωργίου Καρύτση (2008, δ/νση Μίμης Μαλισιάνος), στον Ι.Ν. Αγ. Ιωάννη Γαργαρέττας Μακρυγιάννη (2009-, δ/νση Αντώνης Σαμαρτζής) και (από το 2012) στον Ι.Ν. Αγ. Διονυσίου επί της οδού Σκουφά (δ/νση Ηλίας Κοτσυφάκος).

Φιλμογραφία:

Η Θεία Από το Sικάγο 1957
Ο Φανούρης και το σόι του 1957
Της Τύχης τα Γραμμένα 1957
Τρεις ντεντέκτιβς 1957
Μια Ιταλίδα στην Ελλάδα 1958
Μόνο για μια Νύχτα 1958
Ερωτικές Ιστορίες 1959
Atlas 1961
Ηλέκτρα 1962
Ο ουρανοκατέβατος 1965
Τα διαμάντια δεν λένε ψέματα 1981
Σιδηρά κυρία 1983
Ισόβια 1988
Και δειλός και τολμηρός 1988
Ο πρωτάρης μπάτσος και η τροτέζα 1989
Και πολλά άλλα….