Η Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαιδεία, ένα σύγγραμμα της Ορθόδοξης θεολογίας, δηλώνει ότι «η επίκλησις των Αγίων και η τιμή των εικόνων και των λειψάνων αυτών» είναι «κατ’ εξοχήν υπό της Ιεράς Παραδόσεως διδασκόμενα δόγματα».
—Αθ. Μαρτίνου, Τόμ. 10, (Αθήνα, 1967), στ. 25.
Η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαίδεια παραδέχεται: «Είναι επομένως μάταιο να αναζητούμε στην Παλαιά Διαθήκη κάτι που να δικαιολογεί τη λατρεία των λειψάνων· ούτε στην Καινή Διαθήκη δίνεται πολλή προσοχή στα λείψανα. . . . Ο [εκκλησιαστικός «πατέρας»] Ωριγένης φαίνεται ότι θεωρούσε τη συνήθεια ως ειδωλολατρικό σημάδι σεβασμού σε ένα υλικό αντικείμενο».
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Θεός έθαψε τον Μωυσή, και κανένας άνθρωπος δεν βρήκε ποτέ τον τάφο του. (Δευτ. 34:5, 6) Αλλά το εδάφιο Ιούδα 9 μας πληροφορεί ότι ο αρχάγγελος Μιχαήλ ήρθε σε αντιλογία με τον Διάβολο για το σώμα του Μωυσή. Γιατί; Ο σκοπός για τον οποίο ο Θεός εξαφάνισε αυτό το σώμα με τέτοιον τρόπο ώστε να μη γνωρίζουν οι άνθρωποι πού να το βρουν αναφέρθηκε σαφώς. Μήπως ο Αντίδικος ήθελε να κατευθύνει τους ανθρώπους σε εκείνο το σώμα ώστε να εκτεθεί αυτό σε δημόσια θέα και πιθανόν να γίνει αντικείμενο ευλάβειας;
