Την άνοιξη του 1964 μια διαφημιστική εταιρεία ζητούσε από νέους καλλιτέχνες να φτιάξουν ασπρόμαυρες μακέτες που να διαφημίζουν προϊόντα γενικού εμπορίου χωρίς συγκεκριμένη επωνυμία και απεικόνιση του προϊόντος. Όπως η παραπάνω εικόνα, για παράδειγμα. Για κάθε μακέτα πλήρωνε 500 δραχμές. Ήταν πολλά, ήταν λίγα; Ας δούμε μερικές τιμές της εποχής.
Πόσο αξίζει ένα πεντακοσάρικο το 1964;
♦ Η εφημερίδα τιμάται 1,5 δραχμή,
♦ τα χαρτομάντιλα Tempo 3 δραχμές,
♦ το στιλό Bic 3,5,
♦ το αρωματικό σαπούνι Ερμής 4 δραχμές,
♦ το περιοδικό Εικόνες 5 δραχμές,
♦ ένα πακέτο Ρήγας 8 δραχμές,
♦ το τεσσάρι του Παπαστράτου 4 δραχμές το μονό και 8 το διπλό με τα είκοσι τσιγάρα (κανονικά τα πακέτα είχαν 22 τσιγάρα, αλλά τα 2 πήγαν στον πόλεμο και δεν επέστρεψαν ποτέ)
♦ ένα πακέτο Δελφοί 10 δραχμές,
♦ οι γυναικείες κάλτσες Flamingo Flex 20 δραχμές,
♦ το εισιτήριο στο Ράδιο Σίτυ από 18 έως 25 δραχμές,
♦ επιστημονικόν ωροσκόπιον από μέντιουμ διπλωματούχον 22,50 δραχμές,
♦ το αποκριάτικο νταμπλ ντοτ στον Καλαμπόκα και να τραγουδάει και η Ζωζώ 70 και 100 δραχμές,
♦ η ετήσια συνδρομή στο περιοδικό Διάπλασις των Παίδων 100 δραχμές,
♦ τα πλεκτά (μπλούζες, πουλόβερ, ζακέτες) από 100 έως 300 δραχμές,
♦ η χρυσή λίρα 304 δραχμές (επίσημη τιμή),
♦ η ηλεκτρική ξυριστική μηχανή Philips 450 δραχμές,
♦ μια πένα Parker τιμάται από 180 έως 1.200 δραχμές,
♦ μια πένα Waterman από 195 έως 580 δραχμές,
♦ ένα τρανζίστορ Philips από 1.295 έως 3.300 αναλόγως αν το θέλετε απλό ή παγκοσμίου λήψεως,
♦ ένα ηλεκτρόφωνο μπαταρίας-ρεύματος 1.800 δραχμές,
♦ η δεκαοχτάτομη εγκυκλοπαίδεια του Ηλίου 4.500 δραχμές,
♦ αμοιβή για την εύρεση σιαμαίου γάτου από το Παλαιό Φάληρο 5.000 δραχμές (δηλαδή όσο η δεκαοχτάτομη εγκυκλοπαίδεια του Ηλίου συν ένα σκίτσο για τη διαφημιστική)
♦ ένα πλυντήριο Ιζόλα από 6.900 δραχμές,
♦ ένα αυτοκίνητο Datsun Bluebird 60 ίππων 63.000 δραχμές (χωρίς την εισφορά)
♦ και η σπιταρώνα της Αλίκης 4.500.000 δραχμές, που για να την αγοράσει ο σκιτσογράφος της διαφημιστικής έπρεπε να φτιάξει 9.000 μακέτες δουλεύοντας κάθε μέρα επί 24 χρόνια ή να βρει 900 χαμένους σιαμέζους γάτους ή να πάρει Λαχείο Συντακτών που μοίραζε σπίτια, μαγαζιά, αυτοκίνητα και χρήμα με τη σέσουλα.
Διαφήμιση του Λαχείου Συντακτών, 1964. Το σκίτσο είναι του Βασίλη Χριστοδούλου, που είχε πει «Δεν μπόρεσα να κάνω λεφτά, επειδή δούλευα συνεχώς».
https://tetysolou.wordpress.com