Έως το 2020, σχεδόν ένας στους δύο ανθρώπους θα έχει πάθει καρκίνο κάποια στιγμή της ζωής του, πράγμα που σημαίνει ότι σίγουρα κάποια στιγμή, ένας άνθρωπος του περιβάλλοντός μας θα νοσήσει. Η διάγνωση του καρκίνου είναι δυνατόν να σας προκαλέσει μια σειρά από έντονα συναισθήματα όπως φόβο για πιθανό θάνατο, οργή, ελπίδα, ενοχή, άρνηση, θλίψη, μοναξιά ή προσμονή. Αυτά όλα είναι φυσιολογικές αντιδράσεις σε μια τόσο σημαντική αλλαγή.
Όταν ένας φίλος ή ένα μέλος της οικογένειας έχει καρκίνο, είναι πολλές οι αμήχανες στιγμές που δεν ξέρεις τι να πεις. Το Αμερικανικό Κέντρο Θεραπείας του Καρκίνου έφτιαξε μια λίστα με εκείνα που καλό είναι να μην πείτε ποτέ σε κάποιον που πάσχει από καρκίνο:
1. “Πώς είσαι;”
Παρόλο που είναι μια ερώτηση που δείχνει ότι νοιάζεστε για τον άλλο, για έναν ασθενή με καρκίνο ωστόσο πρόκειται για μια δύσκολη ερώτηση- τι υποτίθεται ότι πρέπει να απαντήσει;
2. Αποφύγετε τα υπερβολικά αισιόδοξα σχόλια.
Σχόλια όπως “όλα θα πάνε καλά”, μπορεί να κάνουν τον ασθενή να αισθάνεται ένοχος που το σώμα του δεν ακολουθεί.
3. “Τουλάχιστον έχασες λίγο βάρος”.
Το να κάνει κανείς χιούμορ με τις αλλαγές που έχει προκαλέσει ο καρκίνος στο σώμα κάποιου δεν βοηθά καθόλου.
4. Αποφύγετε τις συγκρίσεις με άλλους καρκίνους, άλλων ατόμων.
Κάθε καρκίνος είναι διαφορετικός. Το να πεις πως κάποιος άλλος φίλος ή συγγενής σας ξεπέρασε το πρόβλημα, δεν πρόκειται να βοηθήσει.
5. “Είσαι τυχερός/η που δεν είναι κανένα χειρότερο είδος καρκίνου”
Με το να υποτιμάς το πρόβλημα που βιώνει ένας ασθενής, δεν θα τον κάνεις να νιώσει καλύτερα. Δεν υπάρχει καμία τύχη στο να έχει κανείς καρκίνο.
6. Μην ρωτάτε για την πρόγνωση.
7. Μην εκφράζετε τη στενοχώρια σας.
Σίγουρα στενοχωριέστε, η πολλή αναστάστωση ή το να είστε ιδιαίτερα ευσυγκίνητος όμως, θα κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Τι θα πρέπει να πείτε;
Προσφέρετε συγκεκριμένη βοήθεια- μην ρωτάτε “τι μπορώ να κάνω για εσένα”, ρωτήστε “θα μαγειρέψω για εσένα ένα βράδυ μέσα στην εβδομάδα, ποια μέρα προτιμάς”; Το πιο σημαντικό ωστόσο απ΄όλα, είναι να αφήνετε τον ασθενή με καρκίνο να μιλήσει και να μην μιλάτε εσείς. Κάποιες φορές, το μόνο που χρειάζονται αυτοί οι ασθενείς είναι μια ήρεμη παρουσία και κάποιον να τους ακούσει.
Πηγή: stogiatro.gr