Λένε πως τώρα που «σφίξαν» τα πράγματα, αφυπνίστηκε η ανάγκη του κόσμου για προσφορά. Βασικά δεν λένε, έτσι είναι, προσωπικά το συναντώ με μεγάλη μου χαρά καθημερινά, ακόμα και από οικείους μου που μέχρι χθες δεν ίδρωνε το αυτί τους.

Στην αρχή ψάχνεσαι που, πώς να βοηθήσεις, είσαι πελαγωμένος, να βοηθήσω θέλω σκέφτεσαι αλλά ξανά αυτό το «που, πως». Αρχίζεις να γράφεσαι σε διάφορα sites, να κάνεις “like” σε διάφορα Facebook groups. Σύντομα διαπιστώνεις ότι είναι πολλοί αυτοί που έχουν ανάγκη. Και μόλις πάρουν χαμπάρι οι γύρω σου ότι έχεις τέτοιου είδους ανησυχίες, ξεκινά ο βομβαρδισμός από άπειρα mails, links, Facebook pages/notes με ατελείωτες ανάγκες παιδιών, ανθρώπων κλπ. Και κάπου εκεί αρχίζεις να γίνεσαι δύσπιστος. Ή ήσουν εξαρχής. Τι από όοολα αυτά ισχύει; Είναι αληθινό αυτό το περιστατικό ή κάποιος θα σε «δαγκώσει»;

Προσωπικά είχα από πολύ νωρίς αυτή την ανάγκη για προσφορά. Παρέα με μία έντονη δυσπιστία. Δεν λέω πως την γλίτωσα, έφαγα μια γερή δαγκωματιά και εγώ. Δεν σταμάτησα όμως να προσφέρω. Απλά τριπλοτσεκάρω πλέον κάτι πριν ενισχύσω κάποιον σκοπό. Και κάπου εδώ έρχομαι να σου μιλήσω για τον Theo και την Debbie του. Οι οποίοι ΔΕΝ θα σε δαγκώσουν.

Δεν έχω τη χαρά να τους γνωρίζω προσωπικά. Δυστυχώς, γιατί θα ήθελα δύο τόσο αισιόδοξους ανθρώπους στη ζωή μου. Με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη παρά τα όσα τους συμβαίνουν. Έχουμε όμως μία κοινή προσωπική, όχι “ιντερνετική” φίλη η οποία με ενημέρωσε για την περίπτωση τους. Και είναι πέρα για πέρα αληθινή.

Ο Theo και η Debbie είναι ένα ζευγάρι Ελλήνων που ζουν στον Καναδά. Ένα κανονικό ζευγάρι με τα ‘πάνω’ τους και τα ‘κάτω’ τους: πολυάσχολοι, εργατικοί, ζούσαν τη ζωή τους στο έπακρο και έκαναν σχέδια για το μέλλον. Στις 11 Σεπτεμβρίου του 2009 ο Theo, στα 47 του, διαγνώστηκε με προχωρημένο καρκίνο του προστάτη. Επίπεδο 4 με μετάσταση στα οστά. Στην πραγματικότητα ο Theo ζητούσε από τα 42 του εξέταση για καρκίνο του προστάτη, μόνο για να ακούσει ότι δεν ήταν αναγκαία δεδομένης της ηλικίας του. Η περίπτωση του Theo ήταν πλέον ένα ‘στατιστικό στοιχείο’.

Η πρόγνωση για τον Theo ήταν 2 μήνες έως 5 χρόνια. Αν και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άντρες που πάσχουν από καρκίνο του προστάτη πεθαίνουν τελικά από γηρατειά και όχι από τον ίδιο τον καρκίνο, αυτό δεν ισχύει και για τους νεότερους σε ηλικία άντρες. Στην περίπτωση του Theo, ο καρκίνος του προστάτη έκανε μεταστάσεις και εξαπλώθηκε τόσο γρήγορα που επηρέασε το 80% των οστών του. Τους πρώτους μήνες μετά τη διάγνωση, η ζωή του ήταν σχεδόν ‘κανονική’. Με φαρμακευτική αγωγή, ο πόνος μπορούσε να ελέγχεται.

Την Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010, έχοντας περάσει ένα όμορφο βράδυ με την οικογένειά του, ο Theo διπλώθηκε στην κυριολεξία στα δύο από τον πόνο. Τότε ήταν που ξεκίνησαν οι εξουθενωτικοί πόνοι, που μαζί τους έφεραν τη σωματική επιδείνωση, την απώλεια της εργασίας του και το αντίκτυπο στην κοινωνική πλευρά της ζωής του ζευγαριού.

Ξεκίνησε χημειοθεραπείες την Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011. Είχε προγραμματιστεί ένας δεύτερος κύκλος θεραπειών, που θα ξεκινούσε στις 22 Νοεμβρίου 2012, αλλά τότε του είπαν πως το σώμα του ήταν πολύ αδύναμο για να ανταπεξέλθει. Tίποτε άλλο δεν μπορoύσε να γίνει έως ότου ενισχυθεί το ανοσοποιητικό του, πράγμα που πρέπει να γίνει. ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ.

Υπάρχει μια θεραπεία που μπορεί να βοηθήσει την ενίσχυση του ανοσοποιητικού του Theo. Έχουν στη διάθεσή τους μόνο λίγες εβδομάδες για να συγκεντρώθουν τα χρήματα που χρειάζονται ώστε ο Theo να ξεκινήσει τη θεραπεία.

Στο site που έφτιαξε η Debbie για να βοηθηθεί ο αγώνας τους, γράφει:

«Χρειάζομαι τη βοήθειά σας για να μπορέσω να εξασφαλίσω στον Theo αυτή την εναλλακτική θεραπεία το συντομότερο δυνατόν. Αν είχα τη δυνατότητα να το κάνω μόνη, θα το έκανα. Αλλά καλούμαι να αντιμετωπίσω ένα πρόβλημα στο οποίο δεν μπορώ να ανταπεξέλθω και έχω πλέον φτάσει στο σημείο που χρειάζεται να ζητήσω τη βοήθειά σας. Η δική σας γενναιοδωρία θα με φέρει ένα βήμα πιο κοντά στο να βοηθήσω τον άνθρωπό μου».

Κάνε μου τη χάρη και μπες στο site. ΜΠΕΣ όμως! «Μυρίζει» δύναμη, χαμόγελο, αισιοδοξία και πολύ-πολύ αγάπη, όπως ορθά περιέγραψε μία φίλη. Θα βρεις 4 «προτάσεις»- δωρεές. Των 5, 10, 25 δολαρίων που να στο πω απλά αντιστοιχούν σε έναν καφέ σου ή σε ένα δείπνο – για την ακρίβεια δεν στο λέω εγώ, η Debbie σου υπενθυμίζει τα αυτονόητα. Και φυσικά αν έχεις τη θέληση και τη δυνατότητα, μπορείς να προσφέρεις οποιοδήποτε άλλο ποσό. Θα βοηθήσεις με τον τρόπο αυτό να συγκεντρωθούν τα χρήματα ώστε να ταξιδέψουν στην τελευταία ελπίδα που τους δίνουν. Και αυτή βρίσκεται στη Γερμανία. Αν πάλι δεν έχεις την παραμικρή δυνατότητα οικονομικής βοήθειας, θα σε παρακαλούσα να προωθήσεις την ιστορία του Theo σε όποιον νομίζεις πως θα μπορούσε να κάνει κάτι. Σου ζητώ να «βομβαρδίσεις» εσύ τους άλλους αυτή τη φορά!

Χαζεύω για πολλοστή φορά την πανέμορφη φωτογραφία του Theo και της Debbie. Ελπίζω η επόμενη που θα δω να είναι από τη Γερμανία και να είναι σύντομα! Theo’s fight, we CAN CERtainly beat it!