«Με κατέκλυσαν αισθήματα απόγνωσης. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Άρχισα να νιώθω τέτοια θλίψη σαν να είχε ήδη πεθάνει το κοριτσάκι μου».—Ζαΐλτον, όταν έμαθε ότι η κόρη του είχε καρκίνο.
Ζαΐλτον και Νέια «Μάθαμε ότι η κόρη μας είχε οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία όταν ήταν δυόμισι χρονών».
Πόσο διήρκεσε η θεραπευτική αγωγή;
«Έκανε χημειοθεραπεία σχεδόν δυόμισι χρόνια».
Ποιες ήταν οι παρενέργειες;
«Είχε συχνούς εμετούς, έπεσαν τα μαλλιά της και το σμάλτο των δοντιών της σκούρυνε. Επίσης, έπαθε τρεις φορές πνευμονία».
Πώς νιώθατε εσείς με όλα αυτά;
«Στην αρχή πανικοβληθήκαμε. Αλλά αργότερα, καθώς βλέπαμε την υγεία της να βελτιώνεται, αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι θα γίνει καλά. Τώρα κοντεύει τα εννιά».
Τι σας βοήθησε να αντέξετε αυτή την οδυνηρή κατάσταση;
«Αναμφίβολα μας βοήθησε η εμπιστοσύνη μας στον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος “μας παρηγορεί σε κάθε μας θλίψη”, όπως λέει η Αγία Γραφή στα εδάφια 2 Κορινθίους 1:3, 4. Επίσης, μας συμπαραστάθηκαν πάρα πολύ οι Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές μας. Έγραφαν ενθαρρυντικά γράμματα, μας τηλεφωνούσαν, προσεύχονταν για εμάς αλλά και μαζί με εμάς, μάλιστα μας βοήθησαν και οικονομικά. Όταν κάποια στιγμή η κόρη μας χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε άλλη περιοχή της χώρας, οι Μάρτυρες εκεί μας πρόσφεραν κατάλυμα και μας μετέφεραν με το αυτοκίνητο στο νοσοκομείο εκ περιτροπής. Δεν έχουμε λόγια να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας για όλη τη συμπαράστασή τους».
● Λουίς και Φαμπιάνα «Το 1992 μάθαμε ότι η κόρη μας είχε μια σπάνια, επιθετική μορφή καρκίνου των ωοθηκών. Ήταν 11 χρονών».
Ποια ήταν η αρχική σας αντίδραση;
«Άρνηση. Δεν μπορούσαμε να δεχτούμε ότι το παιδί μας είχε καρκίνο».
Σε τι θεραπευτική αγωγή υποβλήθηκε;
«Έκανε εγχείρηση και χημειοθεραπεία, πράγμα που μας εξάντλησε όλους σωματικά και συναισθηματικά. Δύο φορές έπαθε πνευμονία. Τη δεύτερη φορά μάλιστα κόντεψε να πεθάνει. Παρουσίασε επίσης αιμοπεταλιακή ανεπάρκεια, η οποία της προκαλούσε αιμορραγίες πότε από το δέρμα και πότε από τη μύτη. Αυτή η αντίδραση μειώθηκε με κάποια φάρμακα».
Πόσο διήρκεσε η θεραπεία;
«Περίπου έξι μήνες, από την πρώτη βιοψία ως τον τελευταίο κύκλο της χημειοθεραπείας».
Πώς ένιωσε η κόρη σας με τη διάγνωση και τη θεραπεία;
«Αρχικά δεν ήξερε τι ακριβώς συνέβαινε. Ο γιατρός τής είπε ότι είχε “μια μπαλίτσα στην κοιλιά της που έπρεπε να βγει”. Τελικά εκείνη κατάλαβε ότι επρόκειτο για κάτι σοβαρό. “Μπαμπά, μήπως έχω καρκίνο;” με ρώτησε. Δυσκολεύτηκα πολύ να βρω τη σωστή απάντηση».
Πώς νιώθατε εσείς βλέποντας την κόρη σας να υποφέρει;
«Ο συναισθηματικός πόνος που αντιμετωπίσαμε δεν περιγράφεται εύκολα. Φανταστείτε, για παράδειγμα, να βλέπετε το κοριτσάκι σας να βοηθάει τη νοσοκόμα να βρει φλέβα για τη χημειοθεραπεία. Στις πιο δύσκολες στιγμές, πήγαινα στο μπάνιο για να κλάψω και να προσευχηθώ. Ένα βράδυ ήμουν τόσο εκτός εαυτού ώστε ζήτησα από τον Ιεχωβά να πεθάνω εγώ αντί για το κοριτσάκι μου».
Τι σας βοήθησε να αντέξετε αυτή την κατάσταση;
«Ένας σημαντικότατος παράγοντας ήταν η συμπαράσταση των Χριστιανών αδελφών μας. Μας τηλεφωνούσαν αδελφοί από διάφορα μέρη της χώρας. Ένας αγαπητός αδελφός μού ζήτησε να φέρω τη Γραφή μου. Έπειτα διάβασε με θέρμη μερικά εδάφια από το βιβλίο των Ψαλμών. Εκείνα τα εδάφια ήταν ακριβώς αυτό που η σύζυγός μου και εγώ είχαμε ανάγκη να ακούσουμε, γιατί βρισκόμασταν σε μια από τις δυσκολότερες φάσεις της θεραπείας».
● Ροζίμερι «Η κόρη μου ήταν τεσσάρων χρονών όταν διαπιστώθηκε ότι έπασχε από μια μορφή λευχαιμίας».
Ποια ήταν η πρώτη σου αντίδραση;
«Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Έκλαιγα μέρα νύχτα και ικέτευα τον Θεό να μας βοηθήσει. Η άλλη κόρη μου επίσης βασανιζόταν βλέποντας πόσο άρρωστη ήταν η αδελφή της. Μάλιστα χρειάστηκε να τη στείλω να μείνει με τη μητέρα μου».
Ποιες παρενέργειες παρουσίασε η κορούλα σου;
«Επειδή έκανε κάθε μέρα χημειοθεραπεία, παρουσίασε αναιμία, γι’ αυτό οι γιατροί τής έδιναν συμπληρώματα σιδήρου και ερυθροποιητίνη για να της ανεβάσουν τον αιματοκρίτη. Μας απασχολούσε συνεχώς ο αιματοκρίτης της. Επίσης, πάθαινε σπασμούς».
Πόσο διήρκεσε η θεραπεία;
«Έκανε χημειοθεραπεία εντατικά επί δύο χρόνια και τέσσερις μήνες. Εκείνο το διάστημα έπεσαν τα μαλλιά της και πήρε πολλά κιλά. Ευτυχώς, το χιούμορ της τη βοηθούσε να μην το βάλει κάτω. Ύστερα από έξι περίπου χρόνια, οι γιατροί είπαν ότι δεν παρουσίαζε πλέον ίχνη της ασθένειας».
Τι σε βοήθησε να αντέξεις αυτή την τόσο δύσκολη κατάσταση;
«Προσευχόμουν συχνά μαζί με την κόρη μου, και συλλογιζόμασταν Γραφικά παραδείγματα πιστών υπηρετών του Θεού που υπέμειναν διάφορες δοκιμασίες. Επίσης, προσπαθούσαμε συνειδητά να εφαρμόζουμε τα λόγια του Ιησού στο εδάφιο Ματθαίος 6:34 ότι δεν πρέπει να επιτρέπουμε στην ανησυχία για το αύριο να προστίθεται στις έγνοιες που έχουμε σήμερα. Πολύ μας βοήθησαν και οι συγχριστιανοί μας, μεταξύ αυτών και η τοπική Επιτροπή Προσέγγισης Νοσοκομείων. Μας βοήθησαν επίσης συμπονετικοί γιατροί και νοσηλευτές που χειρίζονται τακτικά τέτοιες καταστάσεις».
http://wol.jw.org/el/wol/pc/r11/lp-g/1200271038/49/0
