Υπάρχουν τουλάχιστον 60 δορυφόροι, όπως η σελήνη, στο ηλιακό μας σύστημα. Αυτοί διαγράφουν τροχιές γύρω από τους εφτά εκ των εννέα πλανητών του συστήματος. Η γη, όμως, φαίνεται πως είναι ο μόνος πλανήτης του ηλιακού συστήματος που απολαμβάνει το θέαμα των ολικών εκλείψεων. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Η ηλιακή έκλειψη γίνεται όταν η σελήνη περνάει ανάμεσα στον ήλιο και στη γη. Για να τον καλύψει πλήρως, θα πρέπει τα φαινομενικά μεγέθη του ήλιου και της σελήνης να είναι περίπου τα ίδια. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει—η σελήνη καλύπτει σχεδόν ολοκληρωτικά τον ήλιο! Μολονότι ο ήλιος έχει 400 φορές μεγαλύτερη διάμετρο από τη σελήνη, βρίσκεται επίσης σχεδόν 400 φορές μακρύτερα από τη γη σε σχέση με τη σελήνη.
Αλλά η απόσταση της γης από τον ήλιο—και συνεπώς το φαινομενικό μέγεθος του ήλιου—δεν αποτελεί απλώς έναν παράγοντα για τη δημιουργία ολικής έκλειψης. Αποτελεί επίσης ζωτική προϋπόθεση για την ύπαρξη της ζωής στη γη. «Αν ήμασταν λίγο πιο κοντά ή πιο μακριά από τον Ήλιο», λέει ο Γκονζάλες, «η Γη θα ήταν ή πολύ θερμή ή πολύ ψυχρή και επομένως μη κατοικήσιμη».
Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Ο ασυνήθιστα μεγάλος δορυφόρος της γης, η σελήνη, ευνοεί τη ζωή σε αυτόν τον πλανήτη επειδή η βαρυτική έλξη της εμποδίζει τη γη να ταλαντεύεται υπερβολικά πάνω στον άξονά της. Μια τέτοια ταλάντωση θα μπορούσε να προξενήσει έντονες και καταστροφικές κλιματικές μεταβολές. Συνεπώς, για να υπάρχει ζωή πάνω στη γη, αυτό που χρειάζεται είναι ο ακριβής συνδυασμός της σωστής απόστασης ανάμεσα στον ήλιο και στη γη καθώς και το σωστό μέγεθος της σελήνης—και ασφαλώς θα πρέπει να συντρέχουν όλες οι άλλες προϋποθέσεις σχετικά με τη φύση του ήλιου. Τι πιθανότητες υπάρχουν να αποτελούν όλα αυτά σύμπτωση;
