«Ο ΘΕΟΣ με ξέχασε!» φώναξε μια γυναίκα από τη Βραζιλία. Μετά τον ξαφνικό θάνατο του συζύγου της, ένιωθε πως η ζωή της δεν είχε πια νόημα. Έχετε προσπαθήσει ποτέ να παρηγορήσετε κάποιον που είναι τόσο καταθλιμμένος ή που κραυγάζει ίσως για βοήθεια;
Μερικοί απελπίζονται τόσο πολύ ώστε βάζουν τέλος στη ζωή τους—αρκετοί δε από αυτούς είναι νεαροί. Σύμφωνα με την εφημερίδα Φόλια ντε Σ. Πάουλο (Folha de S. Paulo), μια μελέτη που έγινε στη Βραζιλία δείχνει ότι «οι αυτοκτονίες μεταξύ των νέων έχουν αυξηθεί κατά 26 τοις εκατό». Λόγου χάρη, εξετάστε την περίπτωση του Βάλτερ,* ενός νεαρού που ζει στο Σάο Πάουλο. Δεν είχε ούτε γονείς ούτε σπίτι ούτε ιδιωτική ζωή ούτε φίλους στους οποίους να στηριχτεί. Για να βάλει τέλος στη δυστυχία του, ο Βάλτερ αποφάσισε να πηδήξει από μια γέφυρα.
Μια μεμονωμένη μητέρα, η Έντνα, είχε ήδη δύο παιδιά όταν γνώρισε έναν άλλον άντρα. Έπειτα από έναν μήνα μόνο, άρχισαν να συζούν στο σπίτι της μητέρας του, η οποία ασχολούνταν περιστασιακά με τον πνευματισμό και ήταν αλκοολική. Η Έντνα έκανε και άλλο παιδί, άρχισε να πίνει υπερβολικά και έπαθε τόσο σοβαρή κατάθλιψη ώστε προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Τελικά, έχασε την κηδεμονία των παιδιών της.
Τι θα λεχθεί για τους ηλικιωμένους; Η Μαρία ήταν μια κεφάτη και ομιλητική γυναίκα. Καθώς μεγάλωνε, όμως, άρχισε να ανησυχεί για την εργασία της ως νοσοκόμας επειδή φοβόταν ότι θα έκανε λάθη. Αυτό της έφερνε κατάθλιψη. Αφού δοκίμασε διάφορα φάρμακα με δική της πρωτοβουλία, ζήτησε ιατρική βοήθεια, και φάνηκε ότι η αγωγή που της χορηγήθηκε τη βοηθούσε. Όταν όμως έχασε την εργασία της σε ηλικία 57 ετών, η κατάθλιψη επέστρεψε και μάλιστα τόσο έντονη ώστε δεν φαινόταν κάποια διέξοδος. Η Μαρία άρχισε να σκέφτεται την αυτοκτονία.
«Περίπου το 10 τοις εκατό εκείνων που έχουν κατάθλιψη κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας», λέει ο καθηγητής Ζουζέ Αλμπέρτο Ντελ Πόρτο από το Πανεπιστήμιο του Σάο Πάουλο. «Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι περισσότεροι πεθαίνουν από αυτοκτονίες παρά από ανθρωποκτονίες, αλλά αυτή είναι η πικρή αλήθεια», αναφέρει ο υπουργός υγείας των ΗΠΑ, Δρ Ντέιβιντ Σάτσερ.
Μερικές φορές η απόπειρα αυτοκτονίας είναι, στην πραγματικότητα, μια κραυγή για βοήθεια. Ασφαλώς δε, η οικογένεια και οι φίλοι θέλουν να κάνουν το σωστό για εκείνον που νιώθει απελπισμένος. Εκφράσεις όπως: «Πάψε να λυπάσαι τον εαυτό σου», «Πολλοί βρίσκονται σε χειρότερη θέση από εσένα» ή «Όλοι έχουμε τις κακές μας μέρες» βεβαίως δεν θα βοηθήσουν. Αντιθέτως, γιατί να μην είστε πραγματικοί φίλοι και καλοί ακροατές; Ναι, προσπαθήστε να βοηθήσετε το απελπισμένο άτομο να καταλάβει ότι αξίζει να ζει.
Ο Γάλλος συγγραφέας Βολτέρος έγραψε: «Ο άνθρωπος ο οποίος, σε μια κρίση μελαγχολίας, βάζει τέλος στη ζωή του σήμερα θα ευχόταν να ζούσε αν περίμενε μια εβδομάδα ακόμη». Πώς μπορούν, λοιπόν, να καταλάβουν τα άτομα που βρίσκονται σε απόγνωση ότι αξίζει να ζουν;
http://wol.jw.org/el/wol/d/r11/lp-g/2000680
