Εδώ και δυο μέρες βλέπω ασταμάτητα Μαλβίνα στο youtube. Τη βλέπω και σκέφτομαι: πώς θα σχολίαζε όσα ζούμε εκείνη η φοβερή τύπισσα;
«Βγήκε που λέτε ένας πανεπιστημιακός, και χρησιμοποίησε έναν όρο που πολύ με τάραξε: εθνική απονεύρωση. Κάποιοι, είπε ο καθηγητής, προσπαθούν να μας απονευρώσουν για να πονέσουμε λιγότερο όταν χάσουμε το δόντι μας. Και πώς θα γίνει αυτή η απονεύρωση, από ποιους; Από πληρωμένους κονδυλοφόρους θα γίνει, που προσπαθούν να μας κομπλάρουν, ότι δεν είμαστε και τόσο πολύ Ευρωπαίοι».
Τι θα έλεγε για τους εταίρους, που μας έχουν βάλει τα δυο πόδια σε μισό παπούτσι; Ίσως να έλεγε αυτό, έχοντας πίσω της μια φωτογραφία της Μέρκελ και του Σόιμπλε, ντυμένων Παπούα: «Οι Ευρωπαίοι, είναι Ευρωπαίοι μέχρι να τους πειράξεις. Μόλις τους πειράξεις, γίνονται ιθαγενείς».
Τον πρωθυπουργό, εννοείται, δεν θα τον άφηνε σε χλωρό κλαδί: «Τι λες βρε τουφεκαλεύρη», πρώτη φορά αριστερΑλέξη, «ποιον πας να τρελάνεις μωρέ; Αν έχεις κάνει καμιά κρυφή συμφωνία, κανένα deal, πες το και σ’ εμάς να ξέρουμε πού βαδίζουμε τα έρμα…».
Για τον διχασμό μας, λογικά, θα μας τα έχωνε εκατέρωθεν. Για το Ναι, ίσως ξεκινούσε το χώσιμο έτσι: «Ο δυτικο-ευρωπαϊκός πολιτισμός, γράφει το Νίτσε το ίδιο, σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του, προσπάθησε ν’ απελευθερώσει τον εαυτό του από το ελληνικό πρότυπο. Τέτοια κόμπλα είχανε κι έχουνε μ’ εμάς». Τους Όχι, είμαι σίγουρη θα τους είχε τρελάνει στις παροιμίες, που της άρεσαν πολύ: «Κάτσε κάτω πεταλούδα μη σε φάει το χελιδόνι»
Για τον Καραμανλή και τ’ άλλα φαντάσματα που είχαν το θράσος να βγουν απ’ τις σπηλιές τους και να δώσουν συμβουλές σ’ έναν λαό που με τις πράξεις τους κατέστρεφαν επί χρόνια, καλά, δεν το συζητώ, αυτούς η Μαλβίνα θα τους κυνηγούσε με την καραμπίνα «…φευγάτε ρε, μη μας ξεφτιλίζετε άλλο!».
Όσο για τον Έλληνα που έχει μπλεχτεί ανάμεσα στα Ναι και στα Όχι, τον Έλληνα που δεν ξέρει σε ποιο στρατόπεδο τον συμφέρει να πάει και φοβάται τι θα του ξημερώσει, ίσως αυτού του έρμου, του έλεγε: «Μην ακούς λοιπόν λεβέντη μου τη φωνή του Μεγαλέξανδρου, μήτε του Καραϊσκάκη, πολύ πασέ αυτός ο Καραϊσκάκης, άκου μόνο τη δική σου παστρικοθοδώρα μου εσύ, που θα βγει μια ηχώ απ’ τη φωνή σου μέσα απ’ τον γκρεμό που θα μας ρίξουνε, που θα ‘ναι όλη δική μας».
Υ.Γ: Καμιά φορά με τους ζωντανούς μπερδεύεσαι. Φωνάζουν όλοι μαζί μέσα στο αυτί σου, σε ζαλίζουν, σε τσαντίζουν, σε αποπροσανατολίζουν. Μερικές φορές, βοηθάει ν’ ακουμπάς και πάνω σ’ αυτούς που θυμάσαι με εκτίμηση και νοσταλγείς. Οι τελευταίοι, ήρεμα, καθησυχαστικά, με όσα έχουν πει, ζωγραφίζουν μέσα σου τις απαντήσεις.
