Τούμπες, άλματα, ταράτσες, παγκάκια, πλατείες, Σαντορίνη, ακροβατικά, κόλπα, όχι, άλλο, κάρβουνο. Οι προσπάθειες των μη αθλητών να περιγράψουν το parkour, καταντούν τόσο γελοίες που δεν μπορούμε παρά να μπούμε στο youtube, να βάλουμε ένα βίντεο και να αφήσουμε την εικόνα να πει αυτές τις χίλιες λέξεις που πάντα ήθελε να πει, για να συνεννοηθούμε. Παρεξήγηση, παράφραση ή παραφιλολογία, ό,τι κι αν συμβαίνει πρέπει να επιλυθεί και ο καλύτερος τρόπος να γίνει αυτό, είναι μιλώντας με τους ειδικούς. Έτσι ηPopaganda έσπευσε να επιληφθεί του θέματος με τη βοήθεια του 33χρονου Παναγιώτη Αλμανλή, που διδάχτηκε την υψηλή τέχνη του parkour στην εξωτική Αγγλία και ήρθε να μεταδώσει τη γνώση του σε Έλληνες ενδιαφερόμενους, χάρη στην Athens Parkour Academy.
12 λανθασμένες εντυπώσεις για το Parkour
1. Δεν είναι «αυτό που πηδάνε στις ταράτσες και τα παγκάκια. Ο επίσημος ορισμός, αφορά στο πώς να μετακινηθώ από ένα σημείο Α σε ένα σημείο Β χρησιμοποιώντας το σώμα μου, ώστε να υπερπηδήσω οποιοδήποτε εμπόδιο», εξηγεί ο Παναγιώτης.
2. Παρκουρίστας, παρκουράς, parkouring. Γράψτε λάθος. Ο όρος για τους αθλητές του parkour είναι «traceur(s)» και για τις κυρίες «traceuse(s)». «Όταν δεν ασχολείται κάποιος με το άθλημα, είναι λογικό να μην ξέρει την ορολογία. Ίσως να φταίμε και εμείς σ’ αυτό, γιατί για παράδειγμα τα βίντεο που ανεβάζουν όλοι είναι αρκετά θεαματικά, οπότε σ’ αυτό θα σταθεί ο κόσμος, όχι στη δουλειά από πίσω. Μερικές φορές και εγώ ο ίδιος, αν συναντήσω κάποιον και με ρωτήσει τι ακριβώς κάνω, θα του πω “εεε, έχεις δει τις ταινίες που πηδάνε από την ταράτσα;” για να καταλάβει. Σίγουρα δεν είναι μόνο αυτό αλλά ο καθένας παίρνει την πληροφορία που τον ενδιαφέρει.»
3. Δεν είναι extreme sport. «Αν το σκεφτείς, όλα τα αθλήματα καταλήγουν στην έκκριση αδρεναλίνης, όμως εδώ η αδρεναλίνη δεν είναι ο αυτοσκοπός. Έχει να κάνει με τον εγκέφαλο και την ψυχολογία, αλλά δεν είναι etxtreme sport».
4. Δεν φέρει καμιά πολιτική ή θρησκευτική πεποίθηση. Δεν σχετίζεται με το κίνημα Underground ούτε αποτελεί μέσο αντίδρασης προς το κατεστημένο.
5. Άλλο το parkour και άλλο το Freerunning; «Στην ουσία δεν υπάρχει και φοβερή διαφορά, εγώ τουλάχιστον δεν θα τα διαχώριζα. Απλώς πάντα υπήρχαν δύο σχολές στο parkour. Η πρώτη επικεντρώνεται στον ορισμό και την πρακτική. Η δεύτερη προσέγγιση βάζει στην έννοια της κίνησης κάτι λίγο πιο “εφετζίδικο”, προσπαθεί να δώσει σημασία στην αισθητική. Εφόσον υπήρχε αυτή η διαφορά, παρότι το Freerunning ήταν η αγγλική απόδοση ενός όρου, κάποιοι τα διαχώρισαν και έκτοτε το parkour ανήκει στην πρώτη, στην πιο πρακτική και παραδοσιακή προσέγγιση, ενώ το freerunning θεωρείται θεαματικό και πιο “όμορφο”».
6. Δεν είναι «σαν ενόργανη, απλά χωρίς τα όργανα» και γενικώς είναι άτοπο να ορίζεται οτιδήποτε βάσει σύγκρισης και ελλείψεων και όχι βάσει ουσίας. «Μπορεί να θεωρηθεί και τέχνη και άθλημα. Συγγενεύει λίγο πολύ με τα πάντα. Σίγουρα όσο περνάει ο καιρός δανείζεται τεχνικές από αλλού. Δηλαδή, για να γυμναστούμε, παίρνουμε τεχνικές από τις πολεμικές τέχνες και την ενόργανη. Υπάρχουν τεχνικές που μοιάζουν με αυτές της ενόργανης, κυρίως αυτές που έχουν να κάνουν με υπερπήδηση εμποδίων, απλά πρέπει πάντα να τις προσαρμόζουμε στις ανάγκες μας. Εμείς πατάμε στο τσιμέντο, άρα οι προσγειώσεις μας είναι διαφορετικές, δεν μπορούμε να προσγειωθούμε όπως ένας ενοργανίστας».
7. Δεν είναι ανταγωνιστική δραστηριότητα, ούτε προπονείται κανείς μόνο για να πάει στο διαγωνισμό της Σαντορίνης και να κάνει εντύπωση. Το ίδιο, λοιπόν, δεν είναι ανταγωνιστικό, ο άνθρωπος όμως είναι. Δεν με ενοχλεί το να γίνει ένα διαγωνισμός, καθένας μπορεί να διαλέξει να διαγωνιστεί ή όχι. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι κάποιοι διαγωνισμοί διοργανώνονται από εταιρείες, οι οποίες το εκμεταλλεύονται για διαφήμιση. Για παράδειγμα, έχουν γίνει κατά καιρούς διαφημίσεις από εταιρίες αλκοόλ ή τσιγάρων στο εξωτερικό. Πολλές φορές η αγορά δεν συμβαδίζει με τη νοοτροπία των αθλητών του. Το parkour σου διδάσκει γενικά ένα τρόπο ζωής, πώς να τρέφεσαι καλά, να διατηρείς το σώμα σου σε καλή κατάσταση, να μπορείς να ξεπερνάς κάποια εμπόδια, όλα αυτά είναι μέρος του. Ξεκινώντας. βλέπεις ότι όλα είναι κίνηση, αυτή η κίνηση υπάρχει έμφυτη στον άνθρωπο. Όταν η εταιρία το χρησιμοποιεί για να διαφημιστεί και εσύ ως αθλητής λαμβάνεις μέρος στη διαφήμιση ενός προϊόντος που μπορεί να κάνει κακό, αυτόματα το προωθείς και αναιρείς όλα τα υπόλοιπα. Εγώ λοιπόν, που μαθαίνω στους μαθητές μου, πέρα από τις ασκήσεις τους, να σκέφτονται την υγεία τους και το σώμα τους, θα ήταν ειρωνικό να διαφημίσω μετά κάτι βλαβερό. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του βέβαια, απλά πιστεύω πώς αν θες να βγάλεις χρήματα, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι».
8. Μπορεί να είναι εντυπωσιακό, αλλά δεν προορίζεται για εντυπωσιασμό. «Όπως και ο ανταγωνισμός, έτσι κι ο εντυπωσιασμός είναι στον άνθρωπο. Όμως, αν ξεκινήσεις για να εντυπωσιάσεις, τότε δεν θα έχεις διάρκεια. Μπορείς να κάνεις κάτι για να εντυπωσιάσεις, το δέχομαι, υπάρχει στη φύση του ανθρώπου η θέληση να εντυπωσιάσει, να πιέσει λίγο τα όριά του, να γίνει καλύτερος. Αλλά πρέπει πρώτα να ξεκινήσεις επειδή σου αρέσει και έπειτα μαθαίνεις να κάνεις και κάποια πιο εντυπωσιακά πράγματα. Πολλά παιδιά θέλουν να ξεκινήσουν από τις τούμπες. Αυτά τα παιδιά πιθανώς να μη συνεχίσουν. Ακόμη και αν τους δώσεις αυτό που θέλουν, βλέποντας ότι δυσκολεύονται θα απογοητευτούν γρήγορα και θα τα παρατήσουν».
9. Και οι traceurs πηγαίνουν στη δουλειά τους περπατώντας, όπως οι κοινοί θνητοί. Δεν διδάσκεται δηλαδή για τόσο πρακτικούς λόγους. «Προσωπικά δεν έχω βρεθεί σε κάποια δουλειά που δεν έπρεπε να είμαι καθαρός και φροντισμένος. Το να πηγαίνεις στη δουλειά σου κάνοντας parkour, μου φαίνεται αδύνατον. Πολλές φορές μου έχει τύχει να προλαβαίνω το λεωφορείο, όχι επειδή έχω κάποια δυνατότητα παραπάνω, αλλά επειδή είναι στη νοοτροπία μου να τρέξω για να το προλάβω. Όλοι αν τρέξουν, ίσως προλάβουν. Το θέμα είναι, θα σκεφτείς να τρέξεις»;
10. Δεν επιδοκιμάζει την παραβατικότητα. Μπορεί να επονομάζεται «η Τέχνη της Φυγής», αλλά όχι από τους αστυνομικούς, όπως πολλοί πιστεύουν, επηρεασμένοι μάλλον από το κίνημα underground και τις σκοτεινές καταβολές της hip hop. «Δεν ξέρω ποιος επινόησε τον όρο της φυγής, δεν ξέρω από πού προέρχεται. Είμαι σίγουρος ότι κάποιος, πιθανότατα δημοσιογράφος, που ήθελε να το προωθήσει, θέλησε να δώσει έναν πιασάρικο ελληνικό όρο. Σου δίνει τη δυνατότητα να τρέχεις και να πηδάς στο δρόμο. Αν αυτό αξιοποιηθεί για να κάνεις κάτι κακό ή παράνομο, τότε είναι σαν να μαθαίνεις πολεμικές τέχνες για να δέρνεις κόσμο».
11. Δεν περιορίζεται στο αστικό περιβάλλον, μπορείς να το κάνεις παντού. «Η αρχιτεκτονική του μέρους έχει σημασία, πρέπει να μας δίνει δυνατότητες να προπονηθούμε και να δοκιμάζουμε πράγματα».
12. Είναι το ίδιο ασφαλές με οποιοδήποτε άθλημα ή τέχνη, πιθανώς πιο ασφαλές και από το κλασικό μπαλέτο. «Οι γονείς πάντα είναι σκεπτικοί στο πρώτο μάθημα. Η προπόνηση γίνεται κατά 90% στο επίπεδο του δρόμου. Επειδή ο κόσμος βλέπει βίντεο που πηδάμε από τις ταράτσες, δεν σημαίνει ότι μόνο αυτό κάνουμε. Ένας τραυματισμός έχει τις ίδιες πιθανότητες να συμβεί σε ένα παιδί που παίζει μπάλα, που κάνει πολεμικές τέχνες ή χορό. Σε καθημερινή βάση λερωνόμαστε, γρατζουνιζόμαστε, ματώνουμε, ανοίγουμε και καμιά-δυο τρύπες στο παντελόνι μας, αλλά χειρότεροι τραυματισμοί δεν είναι πιο συχνοί από οποιοδήποτε άλλο άθλημα. Ίσα ίσα που όσοι κάνουμε parkour, όταν πάμε να παίξουμε μπάλα προσέχουμε περισσότερο. Όταν το πάρεις απόφαση ότι θα πέσεις, θα χτυπήσεις, μαθαίνεις σιγά σιγά να το διαχειρίζεσαι. Είναι ασφαλές άθλημα όταν το μάθεις σωστά».
