Το μεγαλύτερο Ολυμπιακό Στάδιο του κόσμου, εμπνευσμένο από τα σχέδια του Παναθηναϊκού Σταδίου της Αθήνας, ονειρευόταν να χτίσει το 1937 στη Νυρεμβέργη ο μεγαλομανής δικτάτορας Αδόλφος Χίτλερ. Στόχος του αρχηγού του Γ’ Ράιχ ήταν από το 1944 και ύστερα οι Ολυμπιακοί Αγώνες να διεξάγονται αποκλειστικά και μόνο στη Γερμανία και σε χώρους του Deutsches Stadion, όπως το είχε βαφτίσει.

Για τον λόγο αυτό μάλιστα ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν έτοιμος να επιβάλει στην ολυμπιακή επιτροπή ακόμα και τους δικούς του όρους διεξαγωγής των Αγώνων, οι οποίοι πλέον θα λάμβαναν χώρα μέσα σ’ ένα στάδιο που θα ξεπερνούσε κατά πολύ τις επιτρεπόμενες ολυμπιακές διαστάσεις. Τα σχέδια και τη μελέτη του υπερ-σταδίου είχε αναλάβει ο στενός σύμβουλος του Χίτλερ, Αλπερτ Σπέερ, ο οποίος από το 1932 εργαζόταν ως αρχιτέκτονας του κόμματος κατασκευάζοντας και σχεδιάζοντας σημαντικά έργα και κτίρια (πολλά από αυτά παρέμειναν στα χαρτιά λόγω του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και τη μετέπειτα διάλυση του Γ’ Ράιχ). Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1937 και κατά τη διάρκεια μάλιστα της τελετής θεμελίωσης του σταδίου, που ανέλαβαν Γερμανοί εργάτες, ο Χίτλερ αποκάλυψε τη μακέτα ύψους δύο μέτρων του Deutsches Stadion μπροστά στα μάτια 24.000 εκστασιασμένων θεατών που φώναζαν συνθήματα υπέρ της χώρας τους και του δικτάτορά τους. Εκτός από χώρο διεξαγωγής των αγώνων, ο Χίτλερ σκόπευε να χρησιμοποιήσει το στάδιο ακόμα και για τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του κόμματός του, αφού στις κερκίδες του θα μπορούσαν να φιλοξενηθούν 400.000 θεατές.

Προσχέδια του Deutsches Stadion.

Τα σχέδια

Σύμφωνα με τα σχέδια, τα οποία λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, το στάδιο που εμπνεύστηκε ο αρχηγός της ναζιστικής Γερμανίας Αδόλφος Χίτλερ και σχεδίασε ο Αλπερτ Σπέερ θα είχε μήκος 800 μέτρων και πλάτος 450 μέτρα. Η εξωτερική του πρόσοψη θα είχε ύψος 90 μέτρα και θα ήταν εξοπλισμένη με διάφορους ανελκυστήρες-εξπρές, οι οποίοι θα ανέβαζαν εκατό θεατές τη φορά στα πιο ψηλά διαζώματα των κερκίδων. Σε κάθε άκρη του σταδίου που θα είχε το σχήμα πέταλου, όπως είναι και το Παναθηναϊκό Στάδιο, θα υπήρχαν δύο γιγαντιαίοι πύργοι στις κορυφές των οποίων θα κάθονταν υπερήφανοι δύο μαρμάρινοι αετοί, το άνοιγμα των φτερών των οποίων θα έφτανε τα 15 μέτρα. Λέγεται μάλιστα ότι κατά τη διάρκεια του σχεδιασμού ο Αλμπερτ Σπέερ είχε επισημάνει στον Χίτλερ πως οι διαστάσεις των γηπέδων που θα κατασκευάζονταν μέσα στον χώρο του σταδίου ήταν κατά πολύ μεγαλύτερες από αυτές που προέβλεπαν οι ολυμπιακοί κανονισμοί. Ο Αδόλφος Χίτλερ δεν έδειξε να ανησυχεί από αυτή την παρατήρηση του στενού του συμβούλου, στον οπίο είπε: «Οι Ολυμπιακοί του 1940 θα γίνουν στο Τόκιο. Ωστόσο μετά θα γίνονται για πάντα στη Γερμανία και σε αυτό το στάδιο. Εμείς θα καθορίζουμε πλέον ποιες θα πρέπει να είναι οι διαστάσεις των γηπέδων». Με αυτή του τη διατύπωση ο μεγαλομανής δικτάτορας έδειξε τη βεβαιότητά του για τη νίκη της χώρας του στον επικείμενο πόλεμο, αλλά και τις προθέσεις του για παγκόσμια κυριαρχία. Ηταν τόσο σίγουρος, που δεν τον απασχολούσε ούτε και το κόστος του μεγαλεπήβολου πρότζεκτ. «Αυτό θα κοστίσει λιγότερο από δύο πολεμικά πλοία ανάλογων διαστάσεων με αυτά του “Μπίσμαρκ”. Σκέψου πόσο γρήγορα μπορεί να καταστραφεί ένα πολεμικό πλοίο, ενώ ακόμα και αν δεν καταστραφεί, σε δέκα χρόνια είναι για παλιοσίδερα. Αυτό όμως το στάδιο θα είναι εκεί για αιώνες» είχε πει στον Σπέερ, όταν εκείνος τον ενημέρωνε για το προβλεπόμενο κόστος του υπερ-σταδίου της Νυρεμβέργης.

Τα πρώτα δοκιμαστικά έργα

Το 1937 και λίγους μήνες πριν πραγματοποιηθεί η τελετή θεμελίωσης του Deutsches Stadion, οι δυο ισχυροί άνδρες Χίτλερ και Σπέερ προκειμένου να είναι σίγουροι για την κατασκευή που ετοίμαζαν, αποφάσισαν να φτιάξουν ένα μικρότερο στάδιο, στα πρότυπα των σχεδίων τους. Με αυτό θα ήταν 100% σίγουροι για την ακουστική του γηπέδου, καθώς και για την καλύτερη οπτική εικόνα των θεατών. Για το έργο αυτό έβαλαν τετρακόσιους εργάτες να πάρουν μέρος στην κατασκευή μιας μικρογραφίας σταδίου, που είχε πλάτος 27 μέτρα, βάθος 76 μέτρα και ύψος 82 μέτρα. Για να γίνει αυτό εφικτό, χρειάστηκε να αποψιλωθεί ένας ολόκληρος λόφος κοντά στην πόλη του Αχτελ. Αφού έπεσε το τσιμέντο, οι εργάτες έστησαν ξύλινες κερκίδες σε πέντε επίπεδα. Η ορατότητα από τα 80 μέτρα, όπως είπε ο Σπέερ, ήταν πολύ καλύτερη απ’ ό,τι περίμενε. Μόνο η κατασκευή του δοκιμαστικού σταδίου κράτησε δεκαοχτώ μήνες.

http://www.espressonews.gr