«ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙ. ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ. ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΠΟΣΙΜΟ ΝΕΡΟ ΟΥΤΕ ΦΑΓΗΤΟ. ΟΛΑ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑΝ».—ΧΑΡΤΖΙΒΑΝ, ΕΠΕΖΗΣΕ ΑΠΟ ΣΕΙΣΜΟ ΜΕΓΕΘΟΥΣ 7,9 ΒΑΘΜΩΝ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ.
Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ενός βίαιου σεισμού είναι τρομακτική. «Παντού γύρω μου έπεφταν βιβλία από την ξύλινη ντουλάπα ύψους δυόμισι μέτρων που υπήρχε δίπλα στο κρεβάτι μου», θυμάται κάποια γυναίκα η οποία επέζησε από έναν σεισμό στην Ταϊβάν το 1999. “Ένα ολοκαίνουριο κράνος για μοτοσικλέτα έπεσε από την ντουλάπα και προσγειώθηκε δίπλα στο κεφάλι μου πάνω στο κρεβάτι. Η ειρωνεία”, προσθέτει, “είναι ότι θα μπορούσε να με είχε σκοτώσει”.
Μετά την Επιβίωση
Το να ζήσει κάποιος την εμπειρία ενός σεισμού είναι τρομακτικό, αλλά το να επιζήσει είναι μόνο η αρχή. Τις ώρες μετά το σεισμό, τα σωστικά συνεργεία αγωνίζονται θαρραλέα να βρουν τους τραυματισμένους και να τους παράσχουν φροντίδα. Συχνά, το κάνουν αυτό υπό την απειλή των μετασεισμών. «Πρέπει να προσέχουμε πάρα πολύ», είπε ένας άντρας σκεπτόμενος το πώς θα έσκαβαν ένα βουνό από χώμα που είχε καταπλακώσει μια γειτονιά έπειτα από έναν πρόσφατο σεισμό στο Ελ Σαλβαδόρ. «Αν ξαφνικά κουνηθεί πάλι το έδαφος, μπορεί να υποχωρήσει και ο υπόλοιπος λόφος».
Μερικές φορές οι άνθρωποι εκδηλώνουν ασυνήθιστη αυτοθυσία καθώς προσπαθούν να βοηθήσουν τα θύματα. Λόγου χάρη, όταν συνέβη ένας πολύ δυνατός σεισμός στην Ινδία στις αρχές του 2001, ο Μάνου, ένας ηλικιωμένος που ζει τώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες, επέστρεψε στην πατρίδα του. «Πρέπει να πάω», σκέφτηκε, «για να βοηθήσω, όχι μόνο την οικογένειά μου, αλλά και όλους όσους υποφέρουν». Ο Μάνου διαπίστωσε ότι οι συνθήκες ήταν άθλιες στις περιοχές που επισκέφτηκε. Ωστόσο, ανέφερε: «Οι άνθρωποι εκδηλώνουν εκπληκτικό θάρρος». Ένας δημοσιογράφος έγραψε: «Δεν ξέρω κανέναν εδώ τριγύρω που να μην έδωσε οτιδήποτε μπορούσε να διαθέσει—το μεροκάματο, το βδομαδιάτικο ή το μηνιάτικό του, κάποιο μέρος από τις οικονομίες του ή οτιδήποτε μπορούσε προκειμένου να βοηθήσει».
Φυσικά, το να απομακρυνθούν τα συντρίμμια και να δοθεί φροντίδα στους τραυματισμένους είναι το πρώτο βήμα. Ακόμη πιο δύσκολο είναι να αποκατασταθεί ο ομαλός ρυθμός της ζωής των ανθρώπων, η οποία αναστατώθηκε τόσο πολύ από λίγες στιγμές τρόμου. Σκεφτείτε την Ντολόρες, μια γυναίκα που έχασε το σπίτι της στο σεισμό του Ελ Σαλβαδόρ. «Αυτό είναι χειρότερο από τον πόλεμο», λέει η ίδια. «Τουλάχιστον τότε είχαμε μια στέγη».
Όπως αναφέρθηκε στο εναρκτήριο άρθρο μας, μερικές φορές υπάρχει μεγάλη ανάγκη, όχι μόνο για υλική βοήθεια, αλλά και για συναισθηματική υποστήριξη. Λόγου χάρη, όταν ο σεισμός παρέλυσε την πόλη Αρμένια στη δυτική Κολομβία στις αρχές του 1999, πάνω από χίλια άτομα έχασαν τη ζωή τους και πολύ περισσότεροι βρίσκονταν σε κατάσταση σοκ και απελπισίας. Ο ψυχίατρος Ρομπέρτο Εστεφάν, του οποίου η πολυκατοικία κατέρρευσε σε αυτή την καταστροφή, είπε: «Οπουδήποτε πας, βλέπεις ανθρώπους να ζητούν βοήθεια. Βγαίνω έξω για ένα χάμπουργκερ, και οι περισσότεροι από αυτούς που με χαιρετούν βρίσκουν την ευκαιρία να μου μιλήσουν για την αϋπνία και τη λύπη τους».
Όπως γνωρίζει καλά ο Δρ Εστεφάν, οι συναισθηματικές επιπτώσεις ενός σεισμού μπορούν να είναι συντριπτικές. Μια γυναίκα που προσφέρθηκε να βοηθήσει στη δημιουργία ενός στρατοπέδου παροχής βοήθειας παρατήρησε ότι μερικοί άνθρωποι, ενώ έχουν εργασία, δεν μπαίνουν στον κόπο να ασχοληθούν με αυτήν επειδή πιστεύουν ότι σύντομα θα πεθάνουν.
